Dit is mijn geboorterecht,

gaat er door mij heen, terwijl ik mezelf letterlijk en figuurlijk laat drijven op een gelukzaligheid die ik vroeger nauwelijks gekend heb. Het warme water omsluit en streelt mij overal. Het beantwoordt aan de kwaliteiten van het zielenleven: zacht, warm, vloeiend, geen starheid te bespeuren.

Gedragen door het water

Heel voorzichtig en toch krachtig, met een volledige aandacht voor wat mijn lichaam vertelt, doch zonder te focussen op mijn gebroken wervel heeft Ludo mij op het water gelegd. Ondanks mijn letterlijke en figuurlijke breekbaarheid voel ik mij bijna onmiddellijk thuiskomen, gedragen door het water en deze eenvoudige, maar bijzonder toegewijde man.

Het metalen korset dat ik draag om mijn gebroken rug in positie te houden, is tegen water bestand en nu nog noodzakelijk. Het belet Ludo om zijn cranio-sacraal werk te doen. Maar het belet mij niet om bijzonder intens te genieten van deze omhelzende ervaring in het IE-zwembad.

Vijf weken ziekenhuis

Met mijn opstandige aard tegen alles wat medisch-technisch is en voorbijgaat aan de affectieve nood van de mens, zijn vijf weken ziekenhuis een witte-koude-muren-ervaring geworden. Nochtans heeft de bekwaamheid van de chirurg mij behoedt voor een delicate rugoperatie en kom ik er “goedkoop” vanaf door gedurende maanden een metalen korset te dragen. In mijn grote fysieke breekbaarheid was ik met het verstrijken van de weken ook psychisch heel kwetsbaar geworden. Slechts hier en daar was er eens iemand van het verzorgend personeel die de kunst verstond om net dat noodzakelijke zonnestraaltje te laten schijnen dat nodig is voor het hart. Het hele ziekenhuisgebeuren is gericht op de effectiviteit, fysiek contact bestaat uit functionele handelingen. Ondanks de vele goede bedoelingen van het personeel snakte ik naar een beetje echte medemenselijkheid, zonder poespas. Een warme aanraking, een lieve blik, iets meer aandacht dan of ik vandaag al stoelgang heb gemaakt of wat de thermometer aangeeft …

Het revalidatiecentrum

Elke verzorgster in het revalidatiecentrum waar ik later terecht kwam, wist dat ik van mijn paard gegooid was en stelde daar met een zekere zucht naar sensatie vragen over. Maar nauwelijks iemand hield er rekening mee dat ik mijn eerste lendenwervel gebroken had en op dat moment een kwetsbaar mens was. Het hele subtiele onderscheid tussen werkelijke interesse voor de mens en het bevredigen van de eigen nieuwsgierigheid was slechts aan enkele witte raven van het personeel gegeven.

Het gaat om deze mens, op dit moment…

In het IE-zwembad gaat het in eerste instantie om deze mens op dit moment. Aan de telefoon had ik Ludo verteld dat ik door een val van mijn paard mijn eerste lendenwervel had gebroken en graag hydrotherapie wou. Ludo vroeg mij wat de consequenties waren en ik bleek welkom te zijn in het zwembad. Meer informatie was niet nodig. Meer informatie, wist Ludo, vertelde ik wel door de reacties van mijn lichaam op het water in de nabijheid van deze begeleider. De kwaliteiten van het water maken dat elke beweging die ik maak duidelijker wordt, als het ware vergroot wordt door de reactie van het water.

Je moet van je handen je oren maken…

Omdat Ludo mij op een goed voelende wijze aanraakt en draagt in het water, is torceren uitgesloten, maar er is wel de kans om een gespannen en pijnlijk lichaam uit te nodigen om zich te ontspannen en over te geven aan de dragende kracht van het water. Ludo zegt zelf: “Je moet van je handen je oren maken.” En dit “gehoord worden”, dit “beluisterd worden” in je bewegingen en daardoor in je belevingen, was voor mij een heel ontroerende ervaring. Alleen al dit gegeven was voor mij een lichamelijk en innerlijke bevrijding. Ludo was in eerste instantie geinteresseerd in de mens Hannah, een jonge vrouw die haar rug heeft gebroken, maar ook nog veel meer is dan dat. In het ziekenhuis werd ik gereduceerd, geobjectiveerd tot een patient met een te zelfstandig en eigenzinnig karakter en een gebroken wervel.

Enkele millimeters verschil

Ik ben door het oog van de naald gekropen. Ik werd in een ware circussalto van mijn paard gegooid, brak daarbij mijn rug, op enkele millimeters na van verlamming… Wonder boven wonder kan ik lopen. Daarvan had ik al intens genoten in het ziekenhuis, in het volle besef dat wanneer de breuk enkele millimeter groter was geweest, ik levenslang in een rolstoel had kunnen zitten. Niemand minder dan Ludo, die reeds jaren lang mensen ontmoet die door het noodlot zijn toegetakeld, kan deze speling van het leven zo goed begrijpen. En door mijn veelvuldige contacten met de andere mensen in het zwembad is mijn vreugde om mijn eigen lot en het mededogen voor dat van anderen alleen maar gegroeid. Na de eerste behandeling lag ik thuis in mijn ziekenhuisbed op een wolk van gelukzaligheid. Dit warme genieten, de omhelzing van het water, de correcte en precies uitgebalanceerde aanraking van Ludo en vooral het gehoord worden van mijn lichaam, hadden mij diep geroerd en vervuld.

Well being

Toen ik mijn chirurg kort aangaf dat ik hydrotherapie genoot, bevestigde hij het belang ervan omwille van wat de Engelsen noemen well being. Hij bevestigde dit verbaal. De rest van zijn benadering blijft louter medisch technisch. Enige vorm van relatie opbouwen is(onder ander door het grote gebrek aan tijd) onmogelijk. Het is verbijsterend dat de hele medische wereld zo weinig daadwerkelijk doordrongen is van de noodzaak van het goed-voelen van de patienten. De effectiviteit die als belangrijkste norm heerst, zou ook werkelijk meer bereikt worden indien de affectiviteit meer mocht gedijen.

Die thuisverpleger die mij als mens benadert, krijgt van mij alle medewerking en warmte terug. En de arts die mij als patient en werkobject benadert, krijgt mijn miskenning en krengerig gedrag terug. De ziekenkas zou uiteindelijk veel minder moeten worden geplunderd door zieke en onbevredigde mensen indien er meer en echt aan well-being zou worden gewerkt.

Naast het belangrijke aspect van well being is er ook de zeer heilzame, ontspannende werking van het cranio sacrale werk. Algemene ontspanning wordt bewerkstelligd door het verschijnsel dat ikzelf “barotensis” noem: de druk van het water zorgt voor een totale, warme aanraking die de circulatie en daardoor natuurlijk de revalidatie verbetert.  De aquabalancing zorgt voor het vergroten van de beweeglijkheid en helpt op een hele natuurlijke manier om de fysieke grenzen te ontdekken en te verleggen.  Wat ik hier wil aangeven, is dat het werk in het IE zwembad zeker geen bezigheidstherapie is in de zin van die gehandicapten mogen ook wel eens wat hebben… Het is mijns inziens een zeer goede manier voor het optimaliseren van de conditie van de mensen met een handicap, een behoeden voor snelle achteruitgang van de reeds beperkte mogelijkheden en een uitstekende manier om revalidatie te bevorderen.

Een ramp en een zegen

Het ongeval is een ramp voor mijn loopbaan en mijn financiele situatie. Maar het is een zegen voor mijn ziel geworden en daar spelen de ervaringen in het zwembad een belangrijke rol in.

Na enkele weken duikelde ik met Ingrid onder water en genoot van de aquabalancing onder water. Een andere ervaring is het cranio-sacraal werk dat Ludo doet. Maar evenwaardig en even heerlijk. Mijn fysiek herstel is uitermate gesteund door de behandelingen in het water, maar ook mijn mentale veerkracht en soepelheid zijn gegroeid door deze heerlijke ontmoetingen met onvermoede gebieden in mezelf.

Laat er geen misverstand ontstaan in deze tijd waarin genieten omwille van het genieten is verdrongen tot genot dat ergens toe moet leiden. Het werk in het zwembad is geen luxe, maar een pure noodzaak. Het zet deze gekke wereld terecht op zijn kop.

lemand wiens wielen van de rolstoel haar benen zijn, zoals Eis Deferme, is een evenwaardig mens als elk ander. Haar lieve aanwezigheid is even belangrijk voor mij als een volmaakte slow met een vriend.

Volmaaktheid en onvolkomenheid

zijn de zuilen van de tempel

van het leven

Wat ik bedoel is dat in het IE zwembad volmaaktheid en onvolkomenheid elkaar raken als zuilen van de tempel van het leven. Dankzij het werk van deze toegewijde mensen kan je het leven tot op het bot ervaren: gebroken en geheeld. Het wordt hoog tijd dat ook de bevoegde instanties en beleidsmensen het belang van dit werk gaan zien voor de vele mensen die dagelijks over de vloer en in het water komen. Het wordt hoog tijd dat dit werk ook de financiele waardering gaat krijgen onder de vorm van een degelijke subsidiering, die het ontegensprekelijk verdient.

Hannah