Ervaring van een MS-patiënte in het water
Maart 2008
Mijn naam is Nicole Flies. Ik ben 48 jaar en weet ongeveer anderhalf jaar dat ik MS heb. Ik werk als bejaardenverzorgster in een rustoord te Reet. Vroeger deed ik dit fulltime maar door mijn ziekte werk ik nog maar deeltijds.
Mijn collega’s gaan regelmatig met een paar van onze ‘oudjes’ zwemmen in het Dolfijntje. De eerste keer dat zij daar kwamen leerde Ludo hen wat ze precies moesten doen. Hij vertelde voor wie en wat dit allemaal goed was. Hij zei dat MS-patienten er veel baat bij hadden. Ze moesten nog wel in het beginstadium zijn. Die dag kreeg ik van drie collega’s telefoon. Ze vertelden me over de drukpunttherapie die Ludo daar op de mensen toepast en hoe een goede invloed dit zou hebben op mijn ziekte.
Ik moet zeggen dat ik dit niks voor mij vond. Mijn collega’s bleven echter maar vragen of iknu al geweest was en wat ik ervan vond. Ik kon niet anders meer dan het toch eens te proberen.
Op 8 november 2006, ik weet het nog goed, ben ik voor de eerste keer gegaan. Ik was een beetje zenuwachtig want wist totaal niet wat er ging gebeuren. Het viel echter zo goed mee dat ik prompt een afspraak maakte voor de volgende week. Nu ben ik al 16 maanden vaste klant. Ik sla nooit een week over of Het Dolfijntje moet gesloten zijn of ik ben op reis. Elke maandag om 8.50 u. ben ik er. Ik ben Ludo’s eerste klant. Het voordeel om zo vroeg te komen is dat het zwembad even voor mij allleen is. Vanaf de eerste stap dat ik in het warme water zet, geniet ik. Ik dobber wat rond en wacht op Ludo’s komst.
Vanaf het begin van de sessie sluit ik mijn ogen en doe ze pas open als de sessie achter de rug is. Ik kan, zelfs als ik zou willen, mijn ogen niet openen want al na een paar minuten voel ik mijn lichaam loodzwaar worden. Vooral mijn oogleden en onderbenen lijken wel betonblokken. Ik vind dit niet erg. Ik heb immers helemaal niet de behoefte om mij te bewegen. Ik kan zo nog uren blijven liggen. Mijn problemen en mijn beslommeringen lijken ver weg. Ik heb ook in het begin de behoefte om veel en diep te zuchten. Dit komt volgens Ludo omdat mijn lichaam zich ontlaadt van stress. Ludo trekt met zijn vingertoppen op mijn lichaam en dit op bepaalde plaatsen. Waar Ludo drukt voel ik dikwijls een warmte-uitstraling. Vraag mij niet om een verklaring. De sessie gebeurt steeds in dezelfde volgorde. Zo weet ik steeds wat er gaat gebeuren. Het geeft mij een vertrouwd gevoel. Er wordt rustgevende muziek gedraaid maar daar hoor ik weinig van omdat mijn oren onder water liggen. Ik concentreer mij op andere geluiden. Veel betere. Het water is een zeer goede geluidsgeleider. Zo hoor ik duidelijk het klotsen van het water tegen de rand van het bassin, het zoemen van de filters en wat ik vooral grappig vind is dat ik soms het grommen van Ludo’s buik hoor. Deze geluiden bij elkaar genomen geven mij het gevoel dat ik in de baarmoeder zit. Ik lig in een beschermende cocon, ver van de hectische buitenwereld. Ze mogen op dat moment doen met mij wat ze willen, alles is goed, niks kan mij nog raken of deren. Waar ik ook van kan genieten is wanneer Ludo mij door het water verplaatst. Ik voel de beweging van het water op mijn lichaam en voel me dan echt als een vis in het water … een dolfijntje misschien? Soms heb ik ook het gevoel dat mijn hoofd van mijn romp wordt gescheiden, dat ze zich apart door het water begeven. Raar!
Bijna op het einde van de sessie neemt Ludo mij in de armen en wiegt mij in het water. Ik ben op dat moment een heel klein kind dat door zijn vader in zijn sterke armen wordt gewiegd. Weer heb ik dat cocongevoel. Alsof de persoon die mij in zijn armen wiegt mij zal beschermen tegen al het onheil van de wereld. Ludo houdt het allerbeste voor het laatst. Dit vind ik de max! Hij neemt mijn hoofd stevig vast. Ik voel de druk van zijn handen op mijn slapen. Wat er dan gebeurt, weet ik niet. Mijn ogen zijn immers toe. Ik wil het ook eigenlijk niet weten. Mijn hoofd draait rond in het water. Ik weet dit omdat ik de verplaatsing van het water rond mijn hoofd voel. Mijn romp voelt raar aan. Het lijkt gewoon een soort aanhangsel te zijn dat toevallig aan mijn hoofd hangt. Ik ben een zeemeermin. Ik zwem in diep water, zo diep dat er geen zonlicht meer doorkomt. Je zou kunnen zeggen dat ik een levendige fantasie heb, maar dit is echt wat ik voel.
Een sessie duurt 40 minuten maar ik heb het gevoel dat het maar 10 minuten is. De sessie eindigt op het moment dat Ludo terug mijn benen naar beneden duwt zodat ze de bodem van het zwembad raken. Ik wil dan telkens tegen duwen om de sessie nog langer te laten duren. Ik weet echter dat de volgende klant al staat te wachten dus laat ik het maar zo. Ik kan niet onmiddellijk uit het zwembad komen. Ik moet eerst nog wat bekomen. Ik dobber nog wat rond. Ik hou wel de klok in het oog. Op een uur dat ik in gedachten heb afgesproken verlaat ik het zwembad. Ik moet die afspraak met mezelf maken anders zit ik er tegen de middag nog in. Ik neem een douche en kleed mij in een langzaam tempo aan. Het rare is dat, zelfs al zou ik mij willen haasten, dit niet gaat. Doordat mijn lichaam ontstrest is en mijn hoofd vol zit met indrukken en emoties moet alles gaan in slow motion. Ik voel mij licht in het hoofd … een beetje gedrogeerd. Door mijn ziekte heb ik steeds tintelingen in mijn handen en onderbenen. Ik heb ook steeds het gevoel dat ik dikke handen heb, alsof ik steeds handschoenen draag. Na een sessie is mijn lichaam, zoals ik het zelf zeg, in rust. Mijn tintelingen zijn weg. Ook mijn handen voelen normaal aan. Heerlijk!
Na het aankleden rij ik naar huis. Omdat ik het gevoel heb een beetje gedrogeerd te zijn, moet ik mij danig concentreren. Spijtig dat “Het Dolfijntje” geen kraan heeft die mij kan optillen en thuis kan afzetten. Thuis gekomen kan ik geen drukte om mij heen verdragen. Mijn huisgenoten weten dat ze mij nog even met rust moeten laten. Ik ben ook niet direct in staat aan een dagtaak te beginnen. Het liefst van al zou ik terug willen gaan slapen. Als ik dan toch in gang schiet is dit nog steeds in slow motion. Ik heb nog steeds moeite om mij te concentreren. Pas rond ongeveer 16 uur is de drug uitgewerkt en kan ik stilaan weer helder denken. Ik voel mij dan alsof ik heel de wereld aan kan. Ik ben herboren. Gewoonlijk ben ik door mijn ziekte steeds moe, nu heb ik de energie voor 10. Ik wil van alles tegelijk doen. Ik ken geen problemen en leef nog steeds in een perfecte wereld. Pas de andere dag kom ik met twee voeten terug in de realiteit.
Ik ga nu al lang naar Het Dolfijntje. Dat ik er nog altijd van kan genieten dat kan ik begrijpen maar dat het mij nog altijd zo raakt? Elke week verloopt zo’n sessie in een vast patroon. Ik weet precies wat er gaat gebeuren, ik heb het al zo dikwijls meegemaakt! Waarom is dan na zo’n sessie mijn hoofd vol met indrukken en emoties en moet ik steeds verwerken wat ik heb meegemaakt, alsof het de eerste keer was? Het is mij een raadsel.
Als ik mijn verhaal hier nu zo terug lees, verschiet ik er zelf van wat ik eigenlijk allemaal meemaak en voel! Op een tijdspan van 40 minuten heb ik in de baarmoeder gezeten, gezwommen als een dolfijntje, een zeemeermin geweest, mijn romp en mijn lichaam zijn gescheiden geweest, mijn vader heeft mij in zijn armen gewiegd, ik heb mij een klein kind gevoeld, in een stressvrije wereld vertoefd, ben gedrogeerd geweest …
Mijn man, die dit nu herleest, vraagt mij of ik niet een beetje overdrijf. Hij zegt dat de lezers zullen denken dat ik overdrijf, een fantast ben maar dit is wat ik echt voel, ik heb niet overdreven. De mensen, die ook naar Het Dolfijntje komen zullen mijn verhaal wel herkennen zeker? Het was best moeilijk mijn ervaringen en gevoelens op papier te zetten. De juiste woorden te vinden was niet altijd even gemakkelijk. Als laatste wil ik nog een paar bedankingen uiten. Bedankt warm water voor de heilzame werking, bedankt Ludo om mij 40 minuten lang in een andere wereld te laten vertoeven en bedankt collega’s om mij te pushen om naar Het Dolfijntje te gaan. Dat ik nog lang mag komen en nog veel mag genieten ….
Groetjes van Nicole Flies