Over het Dolfijntje, een paradijselijk binnenzwembad

Grootvader zijn is een fantastische bezigheid. Je hebt veel vrije tijd die je vroeger niet had voor je kinderen en tegenwoordig gaat de hele wereld voor je open. Zelfs als je niet op reis gaat komt de hele wereld op bezoek in je luie zetel. Een mooie wereld met mooie en minder fraaie kanten.
Ons eerste kleinkindje werd geboren met een hoorafwijking, een minder aangename kant van het leven. Op dat moment had ik al vele jaren een angstdepressie. Er zijn leukere dingen om te hebben. De depressie ebde weg en toen kwam ons Margootje bij mijn dochter, een kindje met het syndroom van Down. De schok was groot, vooral voor mijn dochter en mijn vrouw. Maar hoe raar het ook mag klinken, ik putte kracht uit deze gebeurtenis. Er kwam zoveel bij kijken dat ik niet de tijd vond om er lang bij stil te staan. Mijn depressie was al een tijdje weg, maar in plaats van terug te komen voelde ik me beter dan ooit. Een mooi doel lag voor mij. Ik wou zoveel mogelijk mijn kleinkinderen gelukkig maken. Maar ook voor mij had dat een grote impact, ik voelde me beter dan ooit.
Want wie het niet kent staat er wat huiverig tegenover maar een kindje met Down kan een ware schat zijn. Ze mist wel dingen maar de vriendschap van zulk een kindje is ongelofelijk. Ze is eerlijk en vlug tevreden, meestal blij, niet haatdragend, weinig agressief, iets wat men van andere mensen dikwijls niet kan zeggen. Maar zulk een kindje moet natuurlijk zoals alle kinderen met de uiterste zorg omringd worden. En onze maatschappij heeft wel vele vormen van hulp maar men moet ze weten te vinden. Een zeer intensieve zoektocht met vallen en opstaan.
En zo kwamen we tijdens die speurtochten, door informatie via via bij het Dolfijntje terecht. En wie zat daar in het water….een dolfijntje? Nee, we vingen een grotere vis, onze vriend Ludo!!!
Men kan een job doen maar men kan ze ook met liefde doen en dat maakt een groot verschil.
Op een zeker moment kreeg ik pijn in beide benen. Ik moest me aan de vensterbanken op straat vasthouden om weer thuis van de winkel te geraken. Ik ging naar de dokter, medicatie, kiné, een kijkoperatie. Niets hielp. Tot mijn dochter zei: ik heb daar eens met Ludo over gesproken, maar ik dacht als zelfs een operatie geen baat kan brengen dan zal dat zeker niet helpen met wat oefeningen in warm water. Maar mijn vrouw zei dat ik het toch maar eens moest proberen. Reeds na enkele keren voelde ik verbetering en nu kan ik evengoed stappen als voorheen. Alleen als ik turn doet de geopereerde knie nog wat moeilijk!
En nog sterker! Ik had iets te zwaar opgepakt en had een verschot.
Toen ik dat aan Ludo vertelde zei hij: kom maar eens mee. Hij ging in het water terwijl ik op mijn rug lag over mijn wervelkolom en ik voelde waar hij duwde eerst een stekende pijn en toen voelde ik de pijn zo wegtrekken.
Nu zullen jullie denken dat Ludo mij een fikse som heeft betaald om wat reclame voor hem te maken (hij mag dat altijd doen, maar hij doet het niet) maar wie Ludo kent weet dat zoiets helemaal niet kan.
Dus Ludo: bedankt voor alles wat je voor ons betekent vanwege onze hele familie!!!
Tevens dank aan alle personeel van het Dolfijntje die zorgen dat we binnen kunnen, dat we onze schoenen uitdoen, alles netjes houden en nog zoveel meer.

Opa van Margot Aelbrecht