Maart 2007

Een zaterdag in september. Stralend weer en we zijn op weg naar Willebroek, naar IE-zwembad Dolfijntje.

Een beetje zenuwachtig zijn we wel, want het is de eerste keer en we weten niet goed wat we kunnen verwachten. We rijden voorbij een oud zwembad, denken: “is het dit?”, maar zijn dan aangenaam verrast als we het mooie, moderne gebouw aan de Rupellaan 1 zien.

Onze auto is nog maar nauwelijks geparkeerd als Ludo ons al tegemoet komt gelopen, ons hartelijk begroet en welkom heet en vriendelijk vraagt waarom we met ons negen maanden oude zoontje naar het zwembad zijn gekomen.

En dus vertellen we. Over hoe Tibbe, ons kleine grote wonder, op 10 december 2005 geboren werd na een probleemloze zwangerschap en zeer vlotte bevalling. Over hoe we, toen onze jongen vier maanden oud was, halsoverkop uit vakantie in Frankrijk terugkwamen omdat hij epileptische aanvallen kreeg. Over hoe we na onderzoeken allerhande te horen kregen dat die epilepsie te wijten was aan een hersenletsel, dat onze kleine man had opgelopen wegens zuurstoftekort tijdens de zwangerschap. Over hoe de neurologe ons niet kon vertellen welke gevolgen dit concreet voor hem zou hebben, maar ons aanraadde hem toch te laten begeleiden door een kinesist. Over hoe we na enkele maanden, toen we meer en meer merkten dat de ontwikkeling van ons ventje inderdaad erg vertraagd was, op zoek gingen naar manieren om “meer” voor hem te doen, en over hoe deze zoektocht ons naar zwembad “Dolfijntje” had geleid. En over hoe benieuwd we nu waren of Ludo en zijn team iets voor onze Tibbe zouden kunnen betekenen.

“Dat zullen we eens bekijken”, zegt Ludo, terwijl hij onze jongen in zijn armen neemt, en hem vriendelijk toelacht.

Een bijna magisch moment volgt wanneer Tibbe, anders dan zijn gewoonte is, Ludo meteen recht in de ogen kijkt… en vanaf de eerste blik die tussen hen gewisseld wordt duidelijk is dat die grote man en dat kleine baby’tje dikke vrienden zijn.

We kijken vanachter glas toe hoe Ludo onze jongen mee in het water neemt, en op een zachte, warme manier met hem omgaat, speelt, oefent. Tibbe geeft geen kik, en is overduidelijk aan het genieten – en wij mee met hem! Dit lijkt echt iets voor hem te zijn, en dat is ook hetgeen Ludo ons na de sessie vertelt: onze man heeft het prima gedaan, en zou er veel baat bij hebben om geregeld langs te komen, als aanvulling op de goede kine die hij uiteraard ook blijft krijgen.

Ondertussen zijn we zo’n vijf maanden en heel wat zwembeurten verder. Tibbe lacht nog altijd als hij merkt dat we in het zwembad zijn, en zeurt zelfs niet als we hem uitkleden – wat hij thuis wel eens durft te doen. Zijn hoofdbalans is duidelijk verbeterd en ook in het algemeen heeft hij aan stevigheid gewonnen.

Wij zijn Ludo enorm dankbaar, niet alleen omdat hij onze kleine jongen direct in zijn hart gesloten heeft, maar ook omdat hij altijd positief is en ons doet beseffen dat elke kleine stap die Tibbe zet voor hem een enorme overwinning is.

Tom en Kris Crauwels – Van Segbroeck